De Rumolduskapel is ter herdenking van gevallenen uit de Tweede Wereldoorlog.
Het is een driezijdig gesloten zaalkerkje uit de achttiende eeuw.

In de kapel staat een beeld, voorstellend een groep gevangenen die wordt gedeporteerd, van Felix van Kalmthout. In de kapel hangt tevens een bronzen gedachtenisplaat, gemaakt door Charles Vos. Dit kunstwerk hing aanvankelijk in het pensionaat St.-Louis maar werd later, toen het pensionaat werd afgebroken, door de broeders aan de Rumolduskapel geschonken. Het kunstwerk van Vos herinnert aan de overval door de Sicherheitspolizei op de leiders van de provinciale onderduikorganisatie, voor vergadering bijeen in het pensionaat, op 21 juni 1944.

Bij een persoonscontrole op 16 juni 1944 op het NS-baanvak Gouda-Utrecht constateerden de Duitsers, dat op het persoonsbewijs van D.C. Jesse, geboren te Amsterdam, de kleur van de vingerafdruk niet overeen­kwam met de gebruikelijke. Bij visitatie bleek Jesse in het bezit van twee blanco persoonsbewijzen en een notitieboekje. In Utrecht werd Jesse over­gedragen aan de Sicherheitspolizei. Deze doorzocht het onderduikadres van Jesse in Utrecht en trof daar materiaal aan voor het vervalsen van persoonsbewijzen. Zo leidde een uiterst kleine afwijking op een persoons­bewijs tot de arrestatie van een ervaren illegaal werker. Jesse had hulp verleend aan joden. Hij had meegewerkt aan een illegaal, links radicaal blad. En hij had persoonsbewijzen, distributiestamkaarten en bonkaarten verstrekt o.a. aan een Zuidlimburgse verzetsgroep.

De illegale activiteiten hadden een zodanige druk op hem gelegd dat hij overspannen was geraakt. Zijn geestelijke en lichamelijke gezondheidstoestand was slecht, ook al door problemen in de privésfeer. In die labiele toestand viel hij in handen van Kriminal-Oberassistent SS-Hauptscharführer Ernst Wehner van de Sicherheitspolizei. Diens aan­dacht werd vooral getrokken door een aantekening in Jesse's notitie­boekje: "Vergadering Limburg, Theo Roermond". Jesse wilde er aanvan­kelijk niets over loslaten. Wehner dreigde toen bij twee joodse kleuters in het bijzijn van de moeder de armpjes en beentjes te breken en maakte daar zelfs aanstalten toe. Dat brak het verzet van Jesse. Hij kon toen niet langer zwijgen en werd een speelbal van de Sicherheitspolizei. Onder dwang van Wehner belde hij de man, die in zijn notitieboekje voorkwam: Theo (Th.C. van Helvoort in Roermond). "Of, hij (Jesse) nog eens met de gewestelijke L.O. (Onderduikorganisatie) zou kunnen vergaderen". De nietsvermoedende Theo van Helvoort had kort tevoren vernomen, dat de gewestelijke L.O. de volgende dag, 21 juni 1944,  in Weert bijeen zou ko­men. Beiden kwamen overeen, dat Jesse naar Weert zou reizen en dat Van Helvoort hem om half twee van de trein zou komen halen.

De Sicherheitspolizei kwam onmiddellijk in actie. Een telefoontje naar Maastricht deed Richard Nitsch besluiten de volgende dag met tien Sipo's in een wagen van de Marechaussee naar Weert te rijden. Zelf schoot Nitsch over zijn uniform een blauwe overall aan. Wehner vertrok met vier assistenten naar Weert. Daar was de gewestelijke L.O. al vanaf de morgenuren in vergadering in pensionaat St. Louis. Van Helvoort haalde Jesse op het afgesproken tijdstip van de trein en beiden wandelden door de stad naar het op een kwartier afstand gelegen St. Louis. Nitsch volgde onopvallend op honderd meter. Uit niets bleek, zo werd later dui­delijk, dat Jesse op dat moment een verradersrol vervulde. De vergade­ring luisterde aandachtig naar Jesse's uitleg, hoe door manipulatie met verhuizingen een tweede distributiestamkaart kon worden verkregen.

Intussen haalde Nitsch uit de bioscoop tegenover het kloosterpensionaat een aantal Duitse militairen en droeg ze op het klooster te om­singelen. Een kloosterportier doorzag de bedoelingen van de Duitsers en stormde naar de vergaderruimte. Maar eigenlijk was het al te laat. Er werd op de deuren gebonsd en er klonken geweerschoten. De vergaderaars stoven alle kanten uit. Van Helvoort kroop in een leslokaal achter verduisteringsschermen en werd niet gevonden, twee anderen verscholen zich op zolder onder stoffige schilderijen. Driemaal speurden de Duitsers de zolder af, maar vonden niemand. Sef Mulders, de Maastrichtse verte­genwoordiger in de duikorganisatie zag kans zijn papieren te vernietigen, maar werd ontdekt op een toilet, geschopt en geslagen en vervolgens naar de binnenplaats van het klooster gebracht. Daar zag hij zijn mede­vergaderaars kapelaan Jacques Naus en Jan Hendrikx uit Venlo, kapelaan Giel Berix uit Heerlen, Guus Hermans uit Weert, Wim Janssen uit Vierlingsbeek en Jacques Knops uit Gulpen tegen een muur staan. De districtsleider uit Venray, (Joe) Russel, die een tenger postuur had, kon in een lessenaar kruipen en werd niet ontdekt.

Nitsch was erin geslaagd zeven kopstukken van de onderduikers­organisatie in een klap in te rekenen. Ook de kloosteroverste A.H.J. Merx werd gearresteerd. De verhoren vergden twee maanden. Nitsch mis­handelde vooral de kapelaans Naus en Berix en ook Jacques Knops. De Weerter groep kwam in Duitse kampen terecht. Alleen Sef Mulders uit Maastricht kwam daar levend van terug. Nog tijdens de oorlog kwam het verzet erachter wie de verrader was. Tweemaal mislukten pogingen hem te liquideren. Na de oorlog verklaarde Jesse onder zware Duitse druk bezweken te zijn. Op 11 maart 1946 werd Jesse van rechtsvervolging ontslagen. Beroep tegen zijn vrijspraak werd door de Raad van Cassatie verworpen. Jesse was bij het nemen van zijn besluiten zodanig beïnvloed dat zijn strafbaarheid daardoor werd opgeheven, zo oordeelde men. In november 1946 werd de zaak Jesse overgedragen aan de procureurfiscaal in Amsterdam. De procureur-generaal bij het Bijzonder Gerechtshof in Amsterdam liet weten dat het op dat moment niet meer gewenst was tot een tweede vervolging van Jesse over te gaan.
In het monumentenjaar 1975 kocht de gemeente de in verval geraakte kapel aan. Na een grondige reparatie kreeg de kapel de bestemming van gedachteniskapel voor de Weertse oorlogsslachtoffers. In jaren 90 van de vorige eeuw is de kapel verfraaid met marmeren tableaus, waarop de namen van Weerter gevallenen staan vermeld.